Skip to content

Waar ligt jouw grens?

Afgelopen week verschenen veel verhalen over grensoverschrijdend gedrag bij de talentenjacht The Voice of Holland. Gedrag dat echt niet kan, niet oké is of goed voelt. Voor veel mensen (vrouwen vooral) zijn de nieuwsberichten een opening om ook hun verhaal te delen. Een voorval uit het verleden roept dit bij mij veel emoties op: had ik destijds anders moeten reageren? Waarom kwam deze man ongevraagd te dichtbij?

Ik kan niet meepraten over zulke heftige ervaringen. Wel heeft het mij aan denken gezet over grenzen – en mijn eigen grenzen. Ieder mens heeft een onzichtbare cirkel om zich heen en het is aan die persoon zelf (jou dus) om te beslissen wie daarin mag komen. En wie niet. Daar kan ik wél over meepraten. Ook ik kan minstens één persoon bedenken die ik in mijn ruimte heb laten komen, maar daar helemaal niet hoorde te zijn.

Ik ben begin twintig en…
Ik ben begin twintig als ik met medestudenten drie dagen naar Den Haag ga. We hebben een paar verplichte activiteiten, maar verder kunnen we ons eigen gang gaan. Een avond ga ik met een groepje eten in een restaurant. Als we eenmaal zitten en willen bestellen, heeft iemand een vraag over allergieën. Eén van de koks komt bij onze tafel om te overleggen wat de mogelijkheden zijn. Na de vraag beantwoord te hebben, ontstaat er een praatje over waar wij vandaan komen en wat we in Den Haag doen. De kok staat schuin achter me en tijdens het gesprek voel ik hem dichterbij komen en met zijn handen op mijn armleuningen leunen. Hij hangt nu dus over me heen en praat gewoon verder met mijn klasgenoten. Ik houd me stil. Ik weet nog dat ik me heel ongemakkelijk voelde. Mijn hart gaat sneller kloppen en ik voel me roder worden. Weet heel goed dat ik dit niet wil! Maar ik weet niet goed wat te doen, dus doe niets.
Uiteindelijk is het voor hem toch echt tijd om terug naar de keuken te gaan. Hij maakt een einde aan het gesprek en gaat achter mij vandaan.

Dezelfde emoties als toen
Ik kan me niet precies herinneren wat we er daarna nog over gezegd hebben. Wel dat het raar was, maar meer ook niet. Nu ik weer terug ga naar toen, komen er vragen boven; ‘Waarom hebben we er verder niet over gepraat?’ en ‘Waarom zei ik er zelf niets van?’ Maar ook ‘Waarom zeiden mijn klasgenoten er niets van? Omdat ze niet duidelijk zagen dat ik er last van had?’. Hij raakte me verder niet aan, maar kwam natuurlijk enorm in mijn ruimte. Geen idee of hij wel door had dat wat hij deed eigenlijk niet kon. Omdat ik er niets van zei en mijn medestudenten ook niet, denk ik. Geen duidelijke ‘dit kan niet’ situatie (?).

‘Stel je niet aan, er is toch niets gebeurd?! Dat is toch niet te vergelijken?’

Nee, dat weet ik. Ik snap natuurlijk dat de situatie die ik hier omschrijf niet te vergelijken is met de verhalen die nu veel gedeeld worden. Maar ik voel, nu ik dit opschrijf, wél dezelfde emoties als toen. Het doet me blijkbaar nog steeds iets. En voelt het ook ruim 10 jaar later, niet oké.

Je eigen grens
Een rolstoel is géén leunstoel! En al helemaal niet als er iemand in zit, die jou ook niet kent.
Dat kan niet. En zo zijn er echt wel (veel) meer voorbeelden te bedenken. Als iemand op jou af duikt om je te helpen met je jas en jij daar helemaal niet om gevraagd hebt. Herken je dat? Hoe goed bedoeld ook, ook dát kan echt niet. Want ook al wil die onbekende of vage bekende alleen maar helpen, ook hij of zij komt ongevraagd in jouw ruimte, jouw cirkel. Zo zie ik het in ieder geval en misschien lees je dit nu en vind je mijn grens wel heel laag. Dat mag. Of misschien ben jij het ergens wel met mij eens. Jij hebt je eigen grens.

Achteraf is het makkelijk praten
Achteraf bedenk je vaak wat je had moeten of willen zeggen of doen. ‘Sneller dan de bliksem achter mij vandaan!’ is zo’n zin. Dat had ik op dat moment willen zeggen, maar dat kwam er dus niet uit.  Eigenlijk heel vaak komt dat wat ik had willen (of moeten?) doen pas later. Dat is niet op het moment zelf. Omdat je dan te verbaasd bent om er iets van de zeggen misschien.

Ik weet niet of ik nu ik ouder ben, anders zou reageren. Ook al kan ik op andere punten nu veel beter mijn grenzen aangeven en bewaken. Zo reageer ik wél meteen als iemand ongevraagd aan mijn jas begint te plukken. Zon reactie, daar denk ik niet eens over na, die komt er gewoon uit.

Jouw ruimte
Dat anderen jouw grens over gaan hoeft niet per se seksueel te zijn. En ook gaat het niet altijd om het gedrag van een man naar een vrouw toe. Mensen, of het nou mannen of vrouwen zijn, komen op meerdere manieren in jouw ruimte, die niet oké zijn. Voor mij was dit zo’n situatie.

Ieder heeft zijn eigen grenzen of iets wel of niet goed voelt. Maar hoe kom je daarachter zónder het uit te spreken? Ik snap dat het aan jezelf is om aan te geven dat iets niet goed voelt, maar is dat niet ook aan de ander om te herkennen? Of anderen die erbij zijn?

Denk na over waar jouw grens ligt
Het onderwerp staat nu in de schijnwerpers en geeft een opening om het gesprek aan te gaan. Of na te denken over waar jouw grens ligt. Hoe je je grenzen duidelijker aan kunt geven. Of kunt lezen bij een ander. Zodat het niet zo snel meer zo kan zijn dat je iemand in je ruimte laat komen, die daar helemaal niet hoort te zijn.

Wil je reageren? Stuur je reactie naar [email protected]

Back To Top