Blogs

Als Petra naar een restaurant of naar een bijeenkomst gaat, laat ze altijd even weten dat er iemand in een rolstoel bij is. Twee keer deed ze dit niet. Dit leverde haar interessante ervaringen op.

Met de kerstvakantie in zicht kijkt Nicole terug op het afgelopen halfjaar: Tijs heeft veel medische onderzoeken achter de rug. Nicole ziet ook altijd de lichtpuntjes: Tijs krijgt in het nieuwe jaar een nieuwe rolstoel én een handbike!

Je wordt zomaar in je rolstoel weggereden of ineens geduwd, zonder overleg. Herkenbaar? Petra’s rolstoel is een verlengde van haar lichaam. En ongevraagd aan haar rolstoel komen is hetzelfde als ongevraagd haar lichaam aanraken, dat doe je niet.

Een dagje winkelen, naar een filmmarathon: met wat creativiteit weet Petra altijd wel een oplossing te verzinnen om erop uit te gaan. Maar wat zou het handig zijn als er in aangepaste toiletten standaard een stretcher zou staan!

Soms kan een klein voorval je zomaar aan het denken zetten. Even boodschappen doen en de goed bedoelde hulp van die ene man bij de kassa, viel bij Petra verkeerd. Zij vroeg zich af: moet je hulp dan altijd maar gewoon accepteren?

Een anekdote uit haar jeugd roept bij Petra allerlei herinneringen op. Hoe ver ga je om te leren lopen? Als jong meisje wist ze al heel goed wat ze wilde en daar staat ze nu nog steeds achter.

Nicole was de afgelopen tijd druk met de zorg voor haar zoon Tijs. Mogelijk krijgt Tijs een urinestoma. Gelukkig was er ook tijd voor leuke dingen: samen met de kinderen naar Dreamnight at the Zoo in Amersfoort.

Nicole heeft een drukke tijd achter de rug: Tijs was jarig (alweer 7 jaar), ze moest met haar kinderen een week in quarantaine vanwege corona, en tussendoor alle extra zorg die nodig is voor Tijs. Met geduld, vertrouwen en elkaar redden ze het wel!

Petra ontving een interessante vraag over gevoel in haar benen. Zij waardeert het als mensen meer willen weten over haar handicap spina bifida en vertelt er graag over.

Soms lijkt de wereld wel ingedeeld in gezonde mensen en mensen die net even anders zijn. Corina is allergisch voor deze ‘wij-zij’ benadering. We zijn allemaal van waarde voor elkaar. Neem een ander serieus, gewoon zoals hij of zij is.

Afgelopen week verschenen veel verhalen over grensoverschrijdend gedrag bij de talentenjacht The Voice of Holland. Gedrag dat echt niet kan, niet oké is of goed voelt. Voor veel mensen (vrouwen vooral) zijn de nieuwsberichten een opening om ook hun verhaal te delen. Een voorval uit het verleden roept bij Petra veel emoties op: had zij destijds anders moeten reageren?

Tweede Kerstdag is het huis stil en leeg. ‘Me-time’ voor Nicole. Haar twee jongens zijn net weer vertrokken naar hun vader. Deze omschakelingen zijn voor haar en de kinderen niet altijd even makkelijk. Het helpt Nicole om naar de mooie dingen in het leven te kijken. Hoe goed het bijvoorbeeld met Tijs gaat op school!

Mensen met een beperking zijn nooit ‘zomaar’ in beeld, zitten niet ‘gewoon’ in een talkshow of spelen een rol in een film, gewoon omdat ze een goede acteur of danser zijn. Petra ergert zich hier al een tijdje aan en zet daarom in deze blog een punt achter deze beeldvorming.

Nicole van den Broek is is alleenstaande moeder van twee kinderen, Tijs en Giel. Tijs heeft spina bifida. In haar eerste blog voor SBH Nederland stelt ze zich voor.

Corina heeft een logee in huis: de temperamentvolle hond Zaya. Ten einde raad vraagt ze haar zoon Sjoerd om hulp: hij helpt haar Zaya te trainen. Haar zoon en hond leren Corina waardevolle levenslessen.

In haar vorige blog had Corina het over pensioen van haar moederschap. Dat wil ze toch wat nuanceren.

Als moeder met pensioen, hoe doe je dat? Anders dan bij andere beroepen, is er geen pensioenregeling, geen waarschuwing vooraf, geen pensioenopbouw, geen club van pensioenouders van zorg kinderen. Corina heeft hier een tijd lang mee geworsteld.