Laat mij maar zitten!

Een anekdote uit mijn jeugd roept allerlei herinneringen op. Hoe ver ga je om te leren lopen? Als jong meisje wist ik al heel goed wat ik wilde en daar staat ik nu nog steeds achter.

Na de rondleiding van mijn oom blijven we op zijn studeerkamer hangen. Ik vertel hem over de thuisstudie Praktische Psychologie die ik inmiddels heb afgerond. De eerste paar hoofdstukken gingen over de verschillende ontwikkelingsfases bij kinderen. Aan het eind van elk hoofdstuk stonden een aantal huiswerkopdrachten die ik opstuurde naar een docent. Soms moest je aan de hand van een voorbeeld de theorie toepassen op je eigen ontwikkeling. 

Herinneringen uit mijn kindertijd
Mijn ontwikkeling liep, dat zal geen verrassing voor je zijn, net even anders dan bij een gemiddeld kind. Bijzonder om te merken dat ik me door die vragen weer dingen herinnerde uit mijn kindertijd. En dat het herinneringen oproept bij mensen waarmee ik erover praat. Mijn oom komt met een anekdote naar aanleiding van mijn verhaal:
Ik loop door de woonkamer met spalken om mijn benen die verbonden zijn aan een brede band om mijn middel; mijn loopapparaat. Steeds na iedere stap schuif ik een looprek een klein stukje verder.  Opa en oma zijn op bezoek en ik zeg tegen mijn opa: “Ja opa, dit is nou mijn lopen…” Op een toon die aangeeft: ‘Tja, dit is toch echt niet iets voor mij…’ Een hele nuchtere conclusie, zeker voor een zo’n jong meisje!

Minder mobiel
Met behulp van een loopapparaat, een Reciprocator, kon ik ‘t wel. Een Reciprocator Orthese  is een heup-knie-enkel-voet-orthese. Deze orthopedische voorziening zorgt er voor dat je (weer) rechtop kan staan en ook kan lopen, al dan niet met een extra hulpmiddel zoals een rollator of looprek. Ik gebruikte dus een looprek.
Ik kon er wel handiger mee worden maar dat zou betekenen dat ik heel veel moest oefenen. Dan nog zou het blijven bij voortbewegen. De beweging kwam vanuit mijn heupen, niet vanuit mijn benen. Daar zat en zit geen loopreflex in. Ik was echt minder mobiel dan in mijn rolstoel. Helemaal omdat ik ook nog iets nodig had om me aan vast te houden. Steeds minder werd ik in het apparaat gehesen, totdat we er uiteindelijk mee zijn gestopt.

Anders
Als kind heb ik het er zeker ook wel eens moeilijk mee gehad dat ik niet kon lopen. Dan huilde ik er wel eens om, want ik was toch ‘anders’ dan de kinderen waar ik mee speelde. Wanneer kinderen spelletjes deden waar ik niet aan mee kon doen bijvoorbeeld. Al verzonnen ze vaak wel manieren of ‘regels’ waardoor ik wél mee kon doen. Zoals bij  touwtje springen. Ik kon natuurlijk niet echt springen, maar ik kon heel goed draaien! En onder het touw door racen deed ik ook wel eens. Naarmate ik ouder werd, verdween ook de frustratie rondom het niet kunnen lopen.

Goede keuze
Een paar dagen na het gesprek met mijn oom praat ik hierover met een vriendin. Ik heb haar nog niet eerder verteld dat ik ‘heb gelopen’, zoals zij het verwoordt. Ze vraagt: “Sta je nog steeds achter die keuze?” Dus om te stoppen met oefenen en het te laten voor wat het is. “Ja, helemaal.” geef ik haar als antwoord.
Goede vraag vond ik. Want dat is vast echt niet voor iedereen zo duidelijk als dat het voor mij is! Stel dat ik morgen wakker word, mijn benen kan voelen en ineens wél kan lopen… Ik denk dat ik eerlijk echt gek zou worden. Simpel omdat de wereld zoals ik die tot dan toe kende, helemaal verdwenen zou zijn. Andersom net zo; als ik op latere leeftijd in een rolstoel terecht zou zijn gekomen, bedoel ik. Diep respect voor mensen die dan hun leven als zittende weer helemaal opnieuw kunnen inrichten! Dat heb ik nooit hoeven doen, ik weet niet anders dan deze manier van leven.

Hoe het hoort
Nog steeds is lopen voor mensen de standaard, ‘hoe het hoort’. Ik snap dat ergens wel; het is anders dan de wereld van diegene die de vraag stelt, die gaat lopend door het leven.
Er zijn meerdere hulpapparaten om te lopen en veel mensen proberen ze ook. Dat is echt hun keuze en als ze zich daar goed bij voelen, dan was het de juiste. Die van mij stond echt toen al vast: laat mij maar zitten.