Bijzonder Gewoon

Als iets bijzonder is, dan is het apart
Bijna niemand heeft het
Aldus het woordenboek
Aldus de mensen in de dierentuin
Want starende ogen zeggen genoeg.

Maar Jesse,
Inmiddels 2 jaar wijs
heeft dat niet door
Hij hoepelt vol verwachting naar de apen
met zijn knuisten zich optrekkend aan het raamkozijn
zijn hals langgerekt
uit hij een verrukte kreet:
‘Daar is de aap. Mama, ik zie een aap!’
Starende ogen worden vragende ogen
Hij praat. Is zijn verstand wél goed?
Ik kan gedachten lezen. Denk ik.
En Jesse past niet in hun hokjes
Want hij loopt niet, maar praat wel.

Zich van geen kwaad bewust kijkt Jesse naar de aap en schatert
‘Haha, die aap is grappig!’
Vragende ogen worden glimlachende ogen
Het is vertederend
Ik wrijf over de blonde kuif van onze kleine man
en mijn hart maakt een huppeltje
Vol trots steek ik mijn borst vooruit
Glimlachend, glimmend, overmoedig.

Maar dan wankelt mijn ego
Jesse wil verderop een nieuwe aap bewonderen
En gunt zich een plek vooraan
Stoot met zijn rolstoel tegen de schenen van mensen
‘tuuuuuut!’
En doet als een echte peuter: ‘ik eerst!’
Glimlachende ogen worden verbaasde blikken
En mijn wangen kleuren rood.

Ja mensen, dit aapje is bijzonder gewoon

Wil je reageren op deze blog van Enike? Stuur dan een mail naar [email protected].