Ik loop niet naast je, maar zit in je telefoon


Als kind klom ik zelf de trap op en af. Nu dit niet meer gaat, kan ik niet bij familie en vrienden mee naar boven. Die ene verbouwing op zolder, het nieuwe huis van haar oom: hoe blijft ik dan op de hoogte van veranderingen? Door vindingrijk te zijn. Ik kijk mee via foto’s, filmpjes of simpelweg via mijn mobiel.

Het was toen pap de zolder tot zijn werkkamer had omgebouwd. Of misschien toen mam mijn oude slaapkamer omdoopte tot kantoor? Toen de nieuwe vloerbedekking net gelegd was? Zeker nog na de verbouwing van de zolder, dat weet ik wel. Of was het de badkamer?
Ik probeer me te herinneren wanneer ik voor het laatst op de bovenverdieping en de zolder ben geweest. Tot ongeveer mijn achtste (denk ik) sliep ik boven, daarna ben ik verhuisd naar de kamer beneden. Dat was eerst onze speelkamer.

Zelf naar boven en naar beneden
Mij omhoog tillen deden mijn ouders eigenlijk niet meer, ik werd daarvoor te zwaar. Ik had inmiddels geleerd om zelf naar boven en beneden te komen; zittend op mijn billen mezelf tree voor tree omhoog trekken. En op de terugweg liet ik me steeds op de volgende tree zakken totdat ik beneden op ongeveer dezelfde hoogte zat als mijn rolstoel. Dan kon ik daarop over getild worden. Die techniek kostte best wat energie, dus dat deed ik in de jaren daarna steeds minder. Nu dus bijna niet meer. Hoe blijf ik op de hoogte van veranderingen? En hoe kan ik toch boven kijken bij anderen thuis?

Foto’s en video’s
Van veranderingen werden vroeger al foto’s gemaakt zodat ik het resultaat kon zien. Als ik benieuwd was naar de slaapkamers van vriendinnen ging het niet anders; zij liepen dan naar boven om wat foto’s te maken. Later werden deze vaker vervangen door video’s.
Ik moest hieraan terugdenken vlak na een gesprek dat ik had met een oom van me. Hij en zijn vrouw wonen al een tijd in hun nieuwe huis, maar ik ben er nog nooit geweest. Hij vindt het wel eens tijd worden dat ik zie hoe zij wonen! 

Het is alsof ik naast hem loop
‘We kunnen ook een keer videobellen? Kun je me een rondleiding geven!’ Een paar dagen later krijg ik die van hem. Echt een hele uitgebreide; vanaf de oprit tot en met de zolder. Hij houdt z’n camera dichtbij foto’s die aan de muur hangen en op zijn bureau staan, zodat ik ze goed kan bekijken. Mooi vind ik het om te ervaren hoe hij dit aanpakt. Ik heb door zijn manier van doen echt het gevoel dat ik even in zijn huis ben. Alleen loop ik niet naast hem maar zit ik in zijn telefoon. Een klein verschil dat hij ook echt zo klein mogelijk maakt.

Acceptatie

Natuurlijk vind ik het wel jammer dat ik bij een verandering op de bovenverdieping niet mee kan lopen naar boven. Of met een rondleiding in een nieuw huis van iemand dat gedeelte niet kan zien. En niet bij mijn ouders thuis even snel de trap op kan rennen. Het is gewoon zo dat ik dat niet kan. Dat acceptatieproces heb ik lang geleden al doorlopen. Het gevoel dat ik daardoor iets mis, heb ik niet. Het is heel fijn dat de ander vaak een manier bedenkt waardoor ik het wél kan zien! Juist daardoor ben ik er wel bij. Al zit ik in een telefoon of kijk ik naar foto’s.

Ik herinner  me nu ook weer wanneer ik voor het laatst bij mijn ouders boven ben geweest. Mijn neefje zat daar boven in bad toen ik even bij ze langskwam. Ik weet het zeker! Of was het toch m’n nichtje, een paar jaar eerder?

Reageren? Stuur je mail naar [email protected] 

Fotograaf: Evelyn Koelewijn